Prolog

Don't look back you're safe now,

unlock your heart.

     -Jestem w domu-powtarzała cichutko-jest bezpiecznie.
Hermiona Granger powróciła do domu po bitwie. Była w okropnym stanie-nie dość,że wojna ją wykończyła ,zastała pusty dom-jej rodzice zginęli w wypadku samochodowym. Potrafiła przesiedzieć cały dzień na cmentarzu, wspominając państwo Granger. Jej przyjaciele ją wspierali,szczególnie Ginerwa. Nie kiedy zostawała z nią na noc,by dziewczyna nie zrobiła sobie krzywdy.Za każdym przebudzeniem Granger powtarzała  te same słowa:
-Hermiona, to tylko dwadzieścia cztery godziny które musisz przetrwać.
Powoli zapadała w depresję. W każdy piątek kiedy jej przyjaciele imprezowali, siadała na kanapie, otulała się w koc i patrzyła się w jeden punkt do świtu.Często się głodziła i w ogóle się nie wysypiała.
     Luna przekonywała Granger, aby poznała kogoś, kto ją pokocha i wesprze,lecz ta nigdy nic nie odpowiadała. Dziewczyna w ogóle nie wychodziła z domu-nie przyszła na przyjęcie zaręczynowe Harrego i Ginny. Jedyne co im powiedziała półgłosem to ,,Gratuluję''.
-Jestem w kropce.Zagubiłam się w codzienności.Chcę to przerwać-ale nie potrafię.Cierpię.Moja dusza cierpi. Gubię się w tym ogromnym świecie. Nie rozumiem siebie.Nie mam już radości z tego cholernego życia-powtarzała to sobie w myślach non stop.
-----------------------------------------------------------------
Tak na początek. Trochę krótko,ale nie lubię pisać prologów :) Piszcie co powinnam poprawić :) Polecajcie swoje blogi o Dramione, bo nie mam co czytać ;)